V Niedziela Wielkanocna – B
Przypowieść o krzewie winnym znajduje się w mowie pożegnalnej Jezusa wygłoszonej w Wieczerniku. Można w niej wyodrębnić trzy tematy: trwanie – oczyszczenie – owoc. Rozważmy pierwszy temat. Słowo „trwać” (grec. menein znaczy też „mieszkać”, „przebywać”) pojawia się w tym tekście aż 6 razy i stanowi ważną wskazówkę dla nas i naszej kapłańskiej posługi.
„Trwanie” nie należy dziś w wielu środowiskach, szczególnie liberalnych, do ulubionych słów. Dzisiaj liczy się zmiana; to, co nowe, jest w cenie. Ze strony tych środowisk pojawia się zarazem często żądanie, niekiedy nawet w formie agresywnej, aby tej zmienności się podporządkować. Nie są już akceptowane wartości uniwersalne jak prawda, moralność, autorytet, prawo, przykazania, wiara. „Na topie” natomiast jest etyka globalna z prawem wyboru tego, na co ma się ochotę, i co „tu i teraz” jest użyteczne. Ta zmiana mentalności dokonuje się wewnątrz instytucji kultury, na uniwersytetach, także w firmach, szczególnie o zasięgu międzynarodowym. Niestety wkrada się ona także do wnętrza Kościoła.
(por. M. A. Peeters, Nowa etyka w dobie globalizacji. Wyzwania dla Kościoła).
Niepokoją także wypowiedzi niektórych teologów i kaznodziei, nawet chętnie słuchanych.
I w tym – takim – Kościele doświadczam tego i ja, kapłan, duszpasterz, może często przecierając oczy ze zdumienia, jak wielkiego duchowego i moralnego spustoszenia w głowach i sercach wiernych dokonuje nowa etyka postmodernistyczna. Jak mam się w tym procesie odnaleźć? Jak mam się ratować, aby nie stać się podobnym do ewangelicznej „uschniętej latorośli”?
Pewien kapłan, który po kilkunastu latach przeżył duchowe nawrócenie, dzieli się swoim doświadczeniem-odkryciem: „Panie, czego chcesz ode mnie? – to pytanie stało się centralnym pytaniem mojego życia. Ta zmiana orientacji w moim życiu – ja to nazywam moim drugim powołaniem – pociągnęła za sobą podjęcie odpowiednich decyzji. Przede wszystkim zrezygnowałem z wielu zajęć niekoniecznych oraz ustaliłem hierarchię wartości w pracy duszpasterskiej, w tym także katechetycznej. Na osobistą modlitwę, z rozważaniem Pisma Świętego, poświęcam codziennie od jednej do dwóch godzin. Czasami modlę się głośno, ponieważ w ten sposób chcę wyrazić to, co leży mi na sercu. Bez modlitwy nie zaczynam żadnej czynności. Wszystko, co robię, poprzedzam modlitwą: każdą rozmowę, przygotowanie kazania, katechezę, spotkanie z rodzicami. Nie ma już podziału: praca i modlitwa, lecz praca opleciona jest modlitwą i dlatego odczuwam przedziwne natchnienie i otrzymuję przedziwną moc.”
Owego „przedziwnego natchnienia” i „przedziwnej mocy” potrzebujemy koniecznie, aby oprzeć się dekonstrukcji chrześcijańskiego systemu wartości. Zapewni je nam nasze kapłańskie „trwanie” w naszym Panu, Jezusie Chrystusie.
Ks. dr Roman Stafin – ojciec duchowny kapłanów diecezji tarnowskiej.