XVIII Niedziela Zwykła – C
Mądrość jest taką kategorią, która często wymyka się naszemu ludzkiemu sposobowi rozumowania. W powszechnym mniemaniu większości współczesnych ludzi mądry to ten, kto posiada jakiś stopień naukowy. Mądry to ten, kto do czegoś doszedł w życiu – jak to się modnie mówi – osiągnął sukces. Mądry kojarzy się dziś z kimś, kto potrafi się ustawić w życiu i nie jest zmuszony do klepania biedy. Mądry to również ten, kto na wszelkie sposoby używa tego życia i nie przejmuje się zbytnio staromodnymi zakazami, wynikającymi z Dekalogu, który już się przeżył i nie odpowiada na zapotrzebowania współczesnego świata.
Jakże inne jest spojrzenie, które proponuje nam Jezus. Jego słowa – Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy, komu wiec przypadnie to, co przygotowałeś? – wskazują nam jasno jaka jest perspektywa prawdziwej mądrości. Prawdziwa mądrość – która ma swoje źródło w Bogu i Jego Mądrości – nie zatrzymuje swojego spojrzenia tylko na tym, co doczesne. Prawdziwa mądrość doskonale wie, że skoro tysiąc lat w oczach Boga jest jak dzień wczorajszy, który minął, to oznacza, że swoich wysiłków nie można koncentrować jedynie na tym, co ziemskie i przemija, ale swoimi dążeniami trzeba sięgać o wiele dalej i starać się być bogatym przed Bogiem.
Jest to ważne dlatego, że nasze doświadczenie wyraźnie pokazuje nam, jak kruche jest ludzkie życie. Wystarczy przecież jakaś choroba, wystarczy jeden mały zawał czy udar, wystarczy jakiś nieszczęśliwy wypadek i choćby człowiek miał nie wiadomo jak wiele dóbr i nie wiadomo jak dużo osiągnął na tej ziemi, wszystko to nic nie znaczy. W takiej sytuacji wszystko okazuje się marnością nad marnościami, a człowiek staje przed Bogiem zupełnie z niczym i jeśli nie starał się być bogatym przed Bogiem, może się okazać, że na własne życzenie przegrał swoje życie, a może i swoją wieczność, a to wcale nie jest mądre.
Prawdziwa mądrość serca – o której mówi nam dzisiaj Psalmista – nie oznacza również, że ktoś będzie całkowicie bierny tu, w ziemskim życiu i nie weźmie odpowiedzialności za materialną stronę tego życia, żyjąc w lekkomyślnym przeświadczeniu, że skoro ten materialny świat przemija, to nie ma sensu czynić w tym kierunku jakichś większych wysiłków. Gdyby ktoś tak myślał, to by oznaczało, że ignoruje ważną część nauczania Jezusa, który wyraźnie mówi o naszej odpowiedzialności za siebie i innych, za rozwój swoich talentów, za swoje życie i zdrowie, które jakkolwiek jest ulotne i przemijalne, to jednak jest wielkim darem Boga i On pragnie, abyśmy – póki żyjemy na tym świecie – odpowiedzialnie wypełniali te zadania, które Ona sam nam wyznacza.
W naszym kapłańskim życiu ta mądrość serca ma szczególne znaczenie. A dzieje się tak dlatego, że jesteśmy na przysłowiowym świeczniku i pójście w jakąkolwiek skrajność w tym względzie naraża nas mocno na surową nieraz krytykę. Niedobrze jest, kiedy przywiązujemy zbyt wielką wagę do spraw materialnych, rozmaitych budów, remontów i wszystkiego, co jest z tym związane, bo otrzymujemy opinię materialistów, którzy tylko wołają o pieniądze. Ale równie niedobrze by było, gdybyśmy te sprawy permanentnie zaniedbywali w przekonaniu, że to wszystko marność i nie należy do tego przywiązywać większej wagi. Wtedy ludzie uznaliby nas za niezaradnych życiowo i powiedzą, że marnujemy dobra materialne, na które inni nieraz z wielkim wysiłkiem pracowali.
Prawdziwa mądrość polega więc na tym, aby nie zaniedbywać spraw i rzeczy doczesnych, ale nie tracić nigdy z oczu perspektywy wieczności, której żadne dobra tego świata nie mogą nam przysłonić. Jak to zrobić? Po ludzkie wydaje się to niewykonalne! Zostaje tylko Bóg, który mocą Ducha Świętego potrafi nas poprowadzić właściwą drogą. Dlatego nie ustawajmy nigdy w naszych modlitwach, prosząc Bożego Ducha, byśmy zdobyli mądrość serca.
o. Jerzy Krupa CSsR – misjonarz, rekolekcjonista, aktualnie przebywający na placówce w Głogowie, a pochodzący z diecezji tarnowskiej. Prowadzi misje parafialne i rekolekcje w różnych częściach Polski.