Kościół

Magnificat. Uroczystość Wniebowzięcia NMP

Uroczystość Wniebowzięcia NMP
Łk 1, 39-56

Mam to szczęście,
że każdego dnia towarzyszy mi to SŁOWO.
Nie tylko w modlitwie wieczornej liturgią godzin,
w której maryjne uwielbienie Boga
staje się moją modlitwą uwielbienia,
ale też za każdym razem,
gdy przechodzę obok
lub wchodzę do kościoła parafialnego,
na którego frontowej ścianie jest wypisane.

I za każdym razem zastanawia mnie
i pyta mnie to SŁOWO:
nie tyle o to,
za co mogę Boga uwielbiać,
bo uwielbienie przecież należy Mu się tak po prostu.
Pyta mnie raczej o to,
czy moje życie – całe życie,
ale też życie w konkrecie tego dnia, tej chwili,
jest wyrazem uwielbienia Jego,
czy jest na Jego chwałę.

O to dziś gorąco się modlę:
by powtarzane często ustami
słowa maryjnego Magnificat,
szły w parze z życiem,
które winno być wielkim hymnem uwielbienia Boga,
Boga wszechmocnego,
który czyni wielkie rzeczy dla mnie,
a którego imię jest święte,
którego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie,
dla tych, którzy się Go boją…

O to proszę Boga, Zbawiciela mego,
by całe moje życie
było na wzór Maryi Wniebowziętej,
Tej, która pierwsza wyśpiewała Bogu
nie tylko ustami,
ale też swym życiem:
Magnificat!

Ks. Michał Łukasik – wikariusz parafii pw. Matki Bożej Szkaplerznej w Szymbarku.

Udostępnij

Comments are closed.